Je voelde op een dag een vreemd alarm, kijkend naar realistische humanoïde robots op virale video’s? Of ze waren bang voor een ijzeren oppas van Smeshariki, hoewel ze zeker niet konden uitleggen wat ze zo bang was? Of kan Momo nog steeds rustig kijken? Als je hier een van weet, gefeliciteerd, je hebt het effect van de “onheilspellende vallei” ervaren. We vertellen je wat het is.
Het concept van de “onheilspellende vallei” beschrijft het gevoel van angst dat een persoon ervaart in een botsing met een schepsel wiens status van een leven.
Mechanische versus leven
Voor het eerst werd de term “onheilspellende vallei”, of “Uncanny Valley”, geïntroduceerd door een robotica Masakhiro Mori. Hij merkte op dat we diep ongemak kunnen ervaren bij het omgaan met een bepaald levenloos onderwerp, erg vergelijkbaar met een persoon.
In 1970, in het Japanse Journal Energy, werd het artikel “Bukini But Tanya”, vertaald door de Britse artillerie Jasia Raichardt in 1978, gepubliceerd als een “vreselijke vallei”. In dit artikel merkte Mori op dat onze reactie op humanoïde robots op een bepaald moment sterk verandert van sympathie naar walging.
Когда сходство машины и человека возрастает до критической точки, очень близкой к человеческой, возникает так называемая «долина» сильных негативных чувств сродни тем, которые провоцируются у человека видом трупов или зомби.
Tot op heden zijn wetenschappers nog niet tot een consensus gekomen, waarom we niet zo veel van hyperrealistische robots houden. Er zijn veel hypothesen die constant in experimenten worden gecontroleerd en elkaar vervangen. Hier zijn er een aantal.
Hypothese van het vermijden van ziekteverwekkers
Volgens de evolutionaire psychologie kan het effect van de “onheilspellende vallei” worden geassocieerd met de basisemotie van walging of angst die zich ontwikkelde in het evolutieproces als een mechanisme om pathogenen te vermijden.
Nadelen in het uiterlijk of het gedrag van robots walgen van ons, omdat het mechanisme om pathogenen te vermijden die zijn ingebed door evolutie deze tekortkomingen herkent als tekenen van ziekten of mentale instabiliteit, die moeten worden vermeden voor succesvolle overleving.
Hypothese van wachtende stoornissen
Toen Masakhiro Mori het werk van de ‘sinistere vallei’ uitlegde, noemde hij de prothese van zijn hand als een voorbeeld. Op het eerste gezicht leek het een echt ledemaat, maar veroorzaakte angst toen, vanwege de lage temperatuur en het ontbreken van zachte weefsels, mensen begrepen dat het ledemaat kunstmatig is.
Mori suggereerde dat dit vreselijke gevoel het resultaat was van een discrepantie tussen visuele en tactiele informatie. Aldus kan perceptuele stress die optreedt als gevolg van tegenstrijdige perceptuele signalen een persoon het effect van een “sinistere vallei” veroorzaken.
Menselijke wezens veroorzaken een gevoel van afwijzing en vijandigheid omdat ze stereotiepe verwachtingen over zichzelf creëren, maar niet met hen overeenkomen – knippert niet, beweeg vreemd of reageren niet op pogingen om communicatie te binden.
Hypothese van perceptie van de rede
Volgens de hypothese van de perceptie van de geest zijn androïden bang, niet omdat ze niet realistisch genoeg zijn om niet te onderscheiden van echte mensen. Integendeel, ze zijn onheilspellend, omdat ze realistisch genoeg zijn om vermoedelijk de menselijke geest en subjectieve sensuele ervaring te bezitten.
Deze toeschrijving van menselijke kenmerken en kenmerken van onmenselijke wezens is zeer kenmerkend voor mensen en wordt “antropomorfisme” genoemd. Hoewel androïden en grafische karakters die door de computer zijn gemaakt, steeds meer op mensen worden, herinnert het vreselijke gevoel dat ze veroorzaken mensen aan hun identiteit als robots, en niet als mensen.
De verschillen tussen robots en mensen zijn niet alleen in hun uiterlijk, maar
https://www.thebiryanidelight.com/biryani-type/
ook in afwezigheid van de mensheid – het vermogen om vrij te voelen, te plannen en te handelen.
Met behulp van dergelijke beelden meten wetenschappers de relatie tussen de mate van ons wantrouwen met de “bijna -menselijke” wezens en hun uiterlijk (bijvoorbeeld de grootte van de ogen).
Foto Seyama, J., & Nagayama, r. S. (2007). The Uncanny Valley: Effect of Realism op de indruk van kunstmatige menselijke gezichten. Persing
“Smart Valley” voor de opening
De term “griezelig”, of “bovennatuurlijk, verschrikkelijk”, toegewezen Sigmund Freud in 1919. In het Engels ontstond het woord ‘griezelig’ in noordelijke en Schotse dialecten met de betekenis ‘buiten begrip/kennis’ en in de 18e eeuw duidde op vreemdheid, onbetrouwbaarheid, geassocieerd met bovennatuurlijk.
Een soortgelijk woord in de Duitse taal “Unheimlich”, met het woord “thuis”, omvat een afwijking uit huis of bekende kwaliteiten. Andere talen introduceren ook aanvullende nuances in een onbepaalde, paralinguïstisch gevoel van angst, angst, ongemak dat een persoon ervaart bij het zien van androïden, clowns, mannequins of realistische poppen.
Ze begonnen na te denken over de oorzaken van het effect van de ‘sinistere vallei’ lang voordat de term zelf werd genoemd. Dus, de auteur van het essay van 1906 “over de psychologie van het bovennatuurlijke” Ernst izench beweerde dat de onzekerheid is “of het levende wezen echt geanimeerd is” is onregelmatig een bovennatuurlijk, verschrikkelijk gevoel dat overblijft totdat twijfels zijn opgelost. Dit effect kan per ongeluk optreden, bijvoorbeeld, als u een vogelverschrikker voor een persoon hebt genomen, of opzettelijk, als de auteur een dergelijke artistieke taak heeft ingesteld.
“Smart Valley” in popcultuur
Het concept van de ‘onheilspellende vallei’ is sinds de ontdekking actief besproken, omdat het onze gewoonte uitdaagt om de wereld te overwegen in termen van binaire systemen – nieuw en oud, denkbeeldig en echt, levend en dode, aard en wetenschap, machine en man.
Volgens de onderzoeker geeft Britt Salensen een dergelijke populariteit van de ‘onheilspellende vallei’ tegenwoordig aan ‘wijdverbreide psychosociale angst, die kan worden geassocieerd met de ontwikkeling van technologie en op zijn beurt met de weergave van hun producten in de media.
Problemen van perceptie
De problemen van het controleren van visuele informatie op authenticiteit blijven lange tijd onopgelost omdat mensen foto’s en video’s vertrouwen, dus alle pogingen om dichter bij de hyperreale reproductie van een persoon te komen, kunnen kunstenaars duwen op het probleem van onderdompeling in een onheilspellende vallei in een onheilspellende vallei in een onheilspellende vallei in een onheilspellende vallei,.
Een triest voorbeeld hiervan kan de animatiefilm van Robert Zemeckis 2004 “Polar Express” zijn. De makers van deze film hebben indrukwekkende resultaten behaald, waarbij certificaatacteurs bijna volledig realistisch worden weergegeven met behulp van kunstmatige intelligentieprogramma’s.